Mzungu

Malawi... Het is hier het één en het ander ze! Ik heb een heel verhaal voor jullie, maar ik zal het wat moeten onderverdelen… Kwestie van overzicht.

Weekend Salima

Ik ben net terug van een weekendje Salima. Het was meer dan zalig. We hadden een verlengd weekend voor de boeg en ik heb van elke minuut genoten. We konden gratis logeren bij een familie die we hier hebben leren kennen. We deden ons raam naar de terras open en het meer lag voor onze voeten. De zaterdag zijn we tegen de vooravond toegekomen, hebben we ons geïnstalleerd en wat gezellig zitten doen. Beth en ik kropen rond 2 uur in ons bed, met de bedoeling te slapen, maar dat was buiten het gesnurk van één van de gastheren gerekend. AMAI! Zo erg heb ik nog nooit iemand weten snurken. We zijn dus rond 3u30 weer opgestaan en hebben dan met de anderen gewacht op de zonsopgang. Een tweede keer AMAI, maar nu op een heel andere toon. Het was prachtig de zon te zien opkomen aan het meer. Ik heb enorm veel foto’s getrokken, nadat ik eindelijk gevonden had hoe je ’s nachts géén wazige foto’s trekt, maar helaas kan ik ze hier dus niet allemaal opzetten. De volgende dag hebben we op ons gemak ontbeten, in de zon gelegen, maar het was dus niet vol te houden. Ik ben dus, tegen beter weten in, toch in het meer gaan zwemmen. Hopelijk heb ik dus nu geen van die wormen in mij. Dat zou ik veel minder vinden. Op de middag hebben we dan een boottochtje gemaakt naar ‘Bird Island’. Op zich was dat niets speciaals, maar de tocht naar ginder was wel vre leuk. Ze hadden ons wijsgemaakt dat we neushoorns gingen zien, maar dat was dus niet het geval. Helaas. Die avond hebben we dan een BBQ gehouden… Een derde keer AMAI. Een hotdog met ketchup heeft nog nooit zoveel gesmaakt. Jawel, je leert hier genieten van de kleine dingen des levens. Want op dat moment dacht ik onmiddellijk aan het (ironische) lekkere eten van in Kamuzu Academy. Extra ketchup op de hotdog dus. Maandag was het alweer tijd om naar ‘huis’ te gaan.

Charlotte en de wilde belevenissen…

Telkens als ik in Lilongwe ben, koop ik een doos cornflakes, kwestie van een goed ontbijt te hebben. Vorige week was het de beurt aan ‘Chocopops’… Je kent dat wel, die heel kleine chocolade korreltjes. Charlotte weet ondertussen hoe klein ze zijn en waar ze allemaal kunnen kruipen. Ik had dus zin in cornflakes, wat zeg ik, ik had heel veel zin in cornflakes en besloot dus cornflakes te eten. In die doos zat er zo’n hippe lepel, een gadget, een must-have… Ik wil dat dus uit de doos halen. AL DIE CORNFLAKES UIT DE DOOS, OP DE GROND. Van den eersten tot de laatsten. Kan je het je voorstellen? In Malawi kennen ze noch stofzuiger, noch kruimeldief… Charlotte mocht dus alles met de hand van de grond halen. Die belevenis heb ik dus ook weer achter de rug.

Je weet het of je weet het niet… Er zitten hier beesten in Malawi. Het zijn niet bepaald mijn beste vrienden, maar ik probeer vijandschap uit de weg te gaan, tot ik een gecko zag… Ondertussen weet ik al dat die gecko’s eigenlijk best wel je vrienden kunnen zijn, omdat ze namelijk de muggen opeten. De gecko was noch bang van mijn trui, waarmee ik op de muur sloeg, noch bang van mijn deodorant… Ik weet het. Gaia zou dit absoluut niet aanvaarden, maar ik zit hier verdikke mijn lessen voor te bereiden en ik schrok nog niet redelijk. Soit, om verder te gaan… Ik ben beginnen zingen (bij Tine lukt dat altijd). Plots ging de gecko weg… Rare beesten! Het was echt om te zeggen dat ik de preselecties van Eurosong niet zou overleven.

Het lesgeven

De foto’s die ik het laatst op mijn blog gezet heb, zijn het resultaat van mijn fotoshoot. Ik weet het, ik zou beter een beetje lesgeven, maar het was op het einde van de les. Mijn lievelingsklasje is zo enthousiast tijdens mijn lessen dat ik bij hen voor op schema zit en dat ik dus de tijd had om foto’s te trekken. Die Andrew is de charmeur van het gezelschap. Moest ik die leeftijd hebben, een vierde keer AMAI, ik was meteen gesmolten voor zijn charmes. Ik smelt nu ook, dus ja… Hij en die hele klas doen mijn constant lachen en toch werken ze mee tijdens de les. De andere geschiedenislessen zijn ook leuk hoor, maar je hebt altijd wel één klas die er bovenuit steekt en dat is 1R. Ik glunder dus tijdens 10uren, want ik geef geschiedenis hier echt het liefst. Wie had dat ooit gedacht? Latijn is niet altijd even simpel… De derdejaars zijn echte pubers en ik ga er niet altijd even goed mee om. We zijn hier om te leren zeker? De leerkracht die normaal in 3R lesgeeft, heeft een aantal zaken niet goed uitgelegd. Ik ben dus van goede wil en leg het opnieuw uit. Over and over again, want ze begrepen het niet. Ik geef dus na een les theorie en een les oefeningen een toets. Er slagen er daar 3 van heel die klas in om nul te halen. Ik dacht dat ik ging ontploffen. Het lag niet aan mijn uitleg, want er waren echt goede punten bij, ook van leerlingen die normaal de helft niet halen voor Latijn. Een van die meisjes die nul haalde, durfde dan nog in slaap te vallen tijdens mijn les. Ik denk niet dat het aan mij lag, want de hele klas deed voor de eerste keer tijdens de les Latijn enthousiast mee. Ik dacht dus dat ik het ging krijgen. Ik heb daar een woordenboek genomen, op haar bank laten ploffen. Ik denk dat heel Malawi stond te beven. Gelukkig is het niet alleen in mijn les. We zullen eens zien hoe ze zich woensdag zal gedragen.

Goed, ik ga het hierbij laten.

‘Mzungu’ betekent ‘blanke’. Alle kinderen op straat roepen dat… Allemaal. Het is wel grappig. Het zijn en blijven schatten, de kinderen.

Dikke kus, Chlot